7. I niech los zawsze nam sprzyja

"Moralność odróżnia bohaterów od przestępców"

Puszczam mimo uszu przesycone jadem przemowy aż prezentacja osiąga kulminacyjny punkt.

Losowanie. 

Młoda dziewczyna, drżącą ręką wyciąga kartki z szklanych kul pełnych skrawków kartek. Czy naprawdę nikt nie pomyślał, że nie zmieszczą wszystkich nazwisk setek, tysięcy młodych Kampiolończyków? Zresztą, to nie ważne. Liczy się symbolika. Bezsens, komercja, przedstawienie dla maluczkich. Przecież liczy się, czyje nazwisko padnie. Kto zginie.

Kto stanie się krwawym ochłapem w paszczy żądnych zemsty idiotów.

Ciemne, blond włosy opadają dziewczynie na twarz gdy wyciąga kolejną kartkę i kładzie na srebrnej tacce. Taka metaforyczna kolacja? Prycham nieszczerym śmiechem. Wszyscy podani na talerzu duchowi narodu.

Dziewczyna kończy "losowanie". Dołącza do niej kolejna, chyba siostra, bo ich włosy mają taki sam odcień i tak samo sterczą na wszystkie strony. Sięgają na zmianę po karteczki i odczytują kolejne nazwiska.

Mimo wszystko czuję w żołądku dławiący niepokój.

- Panowie.

- Rekall Piers.

- Raylie Noren.

- Douglas Cheser.

- Anthony Bern.

- Grez Hopkens.

- Denster Gonz.

- Darsij Kelt.

- Kastan Hollebark

- Leo Neer.

- Uruk Shebel.

- Panie.

- Corless Bunnington.

- Verelica Derstew.

- Saberine Helket.

- Fery Url.

- Shareds Helf.

- Gemini Soles.

- Melina Bern.

- Rosalie Snow

- Hestia Plato.

- Beregenezia Evkerneen.

Znam większość tych nazwisk. Shareds, znajoma, z którą często chodziłam na zakupy. Rodzeństwo Bern, Hestia Plato, jej narzeczony Grez.

Wszyscy skazani za pokrewieństwo z politykami, programatorami igrzysk, dowódcami wojsk. Na śmierć.

~*~

Moje życie przypomina spektakl w starym teatrze. Ja jestem jednym z tych wspaniałych, dzielnych bohaterów, którzy cierpią męki, ale potem prowadzą lud do zwycięstwa i obcinają głowy złym czarownicom podającym się za dobre królowe.

Przez chwilę naprawdę w to wierzę.

Wszystko będzie dobrze.

Ale potem otwieram oczy i to wszystko pozostaje marzeniem. Znika rozradowany tłum, martwa królowa u stóp, szczęście i dostatek.

Zostaje jasny, pusty pokój, chęć zemsty, strach i nienawiść.

Unoszę głowę w poszukiwaniu kamer, podsłuchów i ludzi obserwujących mnie uważnie, czekających aż po otrzymanej wiadomości załamię się psychicznie, zeświruję, rzucę się na podłogę i zacznę szlochać.

Traktują mnie jak zwierze w klatce. Dźgają ostrymi patykami i odskakują obserwując jego reakcje.

Jestem silna.

- Czy naprawdę, tuż po wojnie wasza nowa, wspaniała prezydent nie ma nic do roboty, tylko organizuje kolejną? - Pytam zjadliwie. Mój głos nie drży, brzmi pewnie i wyzywająco.

Zero odpowiedzi.

- Myślicie, że co? Że jesteście od nas lepsi?! - Wstaję chwiejnie. - Że to tylko mała zemsta? Zabijecie nas, problem z głowy, ludzie się ucieszą, tak?! Nie jesteście w niczym lepsi. Za rok, dwa znów znajdzie się jakiś świetny powód, żeby wysłać na arenę kilkunastu kapitolończyków! Zresztą, po co arena?! Rozstrzelajcie ich przed pałacem prezydenckim! - Wydarłam się dając upust złości. - Ta mała zmiana, zamiana stron, jest tylko tymczasowa. Przyrzekam wam. Gdy wszystko będzie jak dawniej zatęsknicie za Igrzyskami.

_________________

Nareszcie. Oddaje to w Wasze łapki. Miało być częściej i średnio wyszło bo zamiast 2 tygodni na miesiąc wybyłam. Bardzo dziękuję za każdy komentarz, dodające otuchy słowo. Sama nie wiem czy na te komentarze odpisywać, czy nie ale pochłaniam je, jak sucha gąbka.

Dziękuję dziewczyny.