11. "... i tak nic mi już nie pomoże."

"Jestem zmęczony kontynuowaniem przymusowego marszu, wiedząc, że światło na końcu tunelu jest tylko światłem nadjeżdżającego pociągu."*

Budzę się, w moim własnym łóżku z jakimś dziwnym, płaczliwym uczuciem w sercu. Nie pamiętam ze snu nic, oprócz strachu i uczucia straty. 

W końcu, gdy udaje mi się wyplątać z pościeli, wziąć prysznic i się przebrać czuję się lepiej. 

Już dzień, nie noc. Wszystko jest takie jak być powinno. 

Nic się nie stało. 

Jednak rozmowa z mentorem nadal kołacze mi w głowie. 

"Bogowie bez wiary umierają." Kładąc rękę na klamce zamykam oczy i wyobrażam sobie, że ma rację. 

Pomóżcie mi. Dajcie mi siłę.

Przetrwam ten dzień.

~*~

Śniadanie. 

Plath oznajmia, że jutro odbędą się wywiady. Mówi, że trzeba przymierzyć stroje i ustalić, co będziemy robić. Ignoruje mój złośliwy komentarz na temat wątpliwego talentu Tigris i idiotyzmu władz, które nadal robią z Igrzysk cyrk po oświadczeniu Plutarcha i zamiast skomentować moje odzywki pogrąża się z chichoczącym Grezem w rozmowie na temat strategii i tym podobnych głupstw. 

Fatalnie. 

Cieszę się, że przynajmniej Tigris nic nie je oszczędzając mi widoku z wczorajszej kolacji wyglądającej tak, jakby gotowa była dać zaraz pokaz konwulsyjnych drgawek i oświadczam jej to, usiłując poprawić sobie humor. Reakcja stylistki nie jest obojętna, choć i tak niezadowalająca, bo jedynie i warczy coś pod nosem, wstaje i znika w jakichś drzwiach. 

W końcu Plath wstaje i oznajmia, że nie ma co tracić czasu. 

- Trzeba zająć się ćwiczeniami przed wywiadem. - Na te słowa żołądek ściska mi się nieznacznie. - Wolicie przygotowania razem cz osobno?

- Osobno. - Odpowiadam natychmiast, niezrażona wczorajszym wykładem mentora, a Grez kiwa głową.

Plath wywraca niecierpliwie oczyma gdy wymieniamy uśmiechy. 

- Musicie wszystko utrudniać? 

- Ja nie, ale moja koleżanka widocznie nie jest w stanie mi zaufać. - Stwierdza Hopkens urażonym głosem i z leciutkim uśmieszkiem. Droczenie się zarówno mi jak i jemu poprawia humor. 

- Naturalnie. - Mamroczę, udając wściekłą. - Ja jestem ta zła. 

- A masz jakiś wybór? - Pyta Grez z uśmiechem uosobienia dobra i wszelkich cnót. Jego słowa nieoczekiwanie sprawiają mi ból.

- Widocznie nie. Jestem przecież wnuczką Snowa, prawda? - Nachylam się do niego. - A ty, naturalnie walczysz za prawo, wolność i sprawiedliwość, po tej dobrej stronie. - Oznajmiam zimno, wpatrując się w chłopaka ostro. Po twarzy Greza przemyka zmieszanie i coś jeszcze, czego nie jestem w stanie wychwycić, bo Plath łapie go za ramię i okręca - nieco zbyt gwałtownie - w stronę drzwi, za którymi zniknęła wcześniej nasza "stylistka". 

- Idź do Tigris Grez, a ty Rosalie, za mną. - Nakazuje pośpiesznie. 

Niechętnie ruszam za mentorem, wmawiając sobie, że była to prośba.

~*~

Siedzimy w dość przytulnym, jasnym pokoju na stojących naprzeciw siebie, miękkich fotelach. 

- Mogłabyś nie zastraszać swojego partnera? - Zagaduje uprzejmie Plath znad filiżanki kawy a ja patrzę na niego unosząc brew. - Nie strasz go i nie terroryzuj, proszę, z takimi osobami trudno się pracuje. - Na jego twarzy widnieje jednak rozbawiony uśmieszek. Odwzajemniam go, ale nadal czuję, jak żołądek ściska mi się dziwacznie na wspomnienie tej sceny. 

- Oh, chyba nie sugerujesz, że się mnie boi? - Pytam, nagle rozumiejąc, co dostrzegłam wcześniej na twarzy Hopkensa. Jeśli nie był to strach, to na pewno niepokój i zaczynam odczuwać coś dziwnego, jakby... siłę? Głos Platha wyrywa mnie z zamyślenia. 

- Rose, wywiad może pomóc w wygranej. Jeśli zdobędziesz serca jak największej liczby publiczności twoje szanse na wygraną znacznie wzrosną. 

- Daj spokój. - Przerywam mu. - Jestem... tym kim jestem i już to znacznie osłabia moje szanse. 

- Chcę pomóc.... - Oświadcza stanowczo. 

- ... i tak już nic mi nie pomoże. Jestem skazana na śmierć, nie wiem czy zauważyłeś. - Mówię zjadliwie. Nagle przychodzi mi coś do głowy. Gdyby tak mieć Platha po swojej stronie? Waham się jedynie przez sekundę. - Nie oznacza to, że nie mogę wygrać, ale ty mi w tym nie pomożesz, dopóki nie staniesz po czyjejś stronie. Jak się musisz z tym czuć? Musisz wybrać któremu z nas pomóc, a które skazać na śmierć. Jedna osoba przetrwa. I, żeby zwiększyć prawdopodobieństwo, że będzie to jedno z nas musisz zadecydować. 

- Kogo zatem sugerujesz? - Mentor krzyżuje ręce na piersi taksując mnie spojrzeniem. Wiem, że nie bierze tego do końca na poważnie, ale muszę go przekonać. 

- Siebie, naturalnie. 

- Czemu mnie to nie dziwi... - Prycha.

- Grez jest szaleńczo zakochany w Plato. Jeśli sam przeżyje, co jest mało prawdopodobne, bo raczej będzie ratować narzeczoną, to do końca życia będzie miał wyrzuty sumienia, że pozwolił jej umrzeć. - Mówię szybko, nie dając dojść mentorowi do słowa. Chcę przeżyć. - Ja nie czuję się do niczego zobowiązana i mam szanse. Jeśli przeżyję wszytko będzie przede mną. 

- A żeby to osiągnąć zabijesz tylu co trzeba? - Uśmiech na jego wargach jest niemal drwiący.

Tak. 

Ma rację. Jestem w stanie ich zabić, by sama przeżyć. Czy to złe? Złe, że nie chcę umrzeć? 

- Tylko jeśli będę musiała. - Oznajmiam, brzmiąc zadowalająco niepewnie i obserwując bacznie efekty swojej przemowy. Plath mruży gniewnie oczy. Błękitno-brązowe spojrzenie świdruje mnie, sięgając samej duszy. Dostrzegam w nim irytację, rozczarowanie ale również niepewność. 

- Nie graj ze mną w swoje gierki Rose. Pozwól, że ja zadecyduję o życiu i śmierci. - Opiera się o wezgłowie fotela, pozornie rozluźniony. - Lepiej, żebyś jutro na wywiadzie nie zachowywała się jak teraz. A teraz idź do Tigris. Spotkanie uważam za zakończone. - Wzdrygam się, słysząc jak zimno brzmi jego głos i wstaję posłusznie z fotela. 

- Nie baw się w bogów Plath. Wiesz, to dosyć niebezpieczne zajęcie. - Rzucam przez ramię.

Brak odpowiedzi.

Nie wiem, czy czuję rozczarowanie, że jest tak, jakby nocy na dachu nie było. 

__________________

*Srebrna Tkanina

Szkoła!!! Jak zajebiście. Czuję się beznadziejnie i chyba gorzej być nie może (oj oj oj, może, może i doskonale o tym wiesz Krak). Rozdział napisany... Fiu, fiu, dawno, dawno temu, ale myślałam, że coś do niego dopiszę.

Niestety!

Myślicie, że powinnam znaleźć sobie betę? Kusząca perspektywa. Ugligugligugli, dupa nie pisanie w szkołowej atmosferze i moja igrzyskowa wena zaczyna to odczuwać. A wy jak? Żyjecie?

Żegnam, żegnaniowo.

PS. Zagłosowalibyście na mnie w wyborach? Nie, żebym miała zamiar przejmować władzę nad światem, pytam czysto teoretycznie :D